Er is leven...

Het zijn soms vragen waar je na al die jaren nog steeds niet het antwoord op hebt, en toch ben je er erg nieuwsgierig naar. Anders ik wel.

Zeker na vorige week begon ik er toch weer over te malen:

Hoe verder na de dood?

Als rooms-katholiek zijn mij als kind de basisprincipes geleerd. Je gaat dood, je verantwoord je tot God en als het goed is kom je in het Paradijs voor een lang en gelukkig eeuwig leven. Tot zover heb ik het helemaal begrepen. Waar het mij om gaat zijn toch meer die praktische dingen die de hoek om kijken als je zelf het hoekje om bent.

Laten we eens beginnen bij het begin, de Witte Tunnel. Wat mij altijd is verteld, is op het moment dat het moet, je het licht aan het eind van de tunnel moet blijven volgen. Ik hoop zelf dat er een lopende band in de tunnel aanwezig is: dat scheelt mij weer lopen. Het lijkt mij, dat ik aan het eind van de tunnel op een soort Time Square-achtig plein terecht kom met een drukte van jewelste. Een soort zaterdagmiddagmarkt op Blaak in Rotterdam. Met troubadours, straatmuzikanten, Souvenirzaakjes en kranten met als titel ‘’Heavenly News’’.

Dan komt de vraag: waar moet ik mij melden? Ik kan mij niet voorstellen dat op de dag dat ik aan de beurt ben, het uitgerekend een vakantieperiode is boven en ik rustig mijn tijd kan nemen om te ontdekken waar ik heen moet.

Is er een bepaald loket waar ik mij moet melden? En zo ja, moet dat dan ook onder een bepaalde categorie? Ouderdom, zelfmoord, fout in het systeem etc.

Met mijn geweldige gevoel van navigatie kan het nog eens een eeuwigheid duren voor ik überhaupt het juiste loket heb gevonden.

Hoe dan ook, als ik dan eindelijk het desbetreffende loket gevonden heb, ben ik benieuwd hoe de aanmeldingsprocedure gaat. Word er een enorm register open geslagen, of zijn ze bij de Hemelse incheckbalie zo gemoderniseerd dat er met een klik op de knop via een reusachtig Ipad-scherm mijn volledige biografie tevoorschijn komt.

Na wat administratieve handelingen, zal mij hopelijk verteld worden waar ik moet wachten op mijn ‘Eindgesprek’. Ik krijg alvast een foldertje mee met de belangrijkste 10-geboden-huisregels om door te nemen. En als ik langs de douane ben kan ik alvast wat water of wijn halen in het departement.

Maar ja, dan dat gesprek. Wat moet ik me daarbij voorstellen? Is het een overhoring die wordt afgenomen, wordt het een open gesprek of krijg ik een stencil met multiple-choice-vragen voor me die zullen worden nagekeken?

En gezien de drukte per dag ga ik er niet direct vanuit dat de Grote Baas gelijk tijd heeft met mij te praten. Dus krijg ik dan eerst een selectie gesprek? En indien ik daaraan voldoe mag ik dan door naar de volgende ronde?

Hopelijk is er in de loop der jaren een verborgen camera met mij mee geweest om de nodige dingen vast te leggen, indien ik tijdens het gesprek overvallen wordt door complete black out.

Laten we er met hoop ervan uit gaan dat ik aan de eisen voldoe. Ik stel me dan voor dat ik bij een soort van 7^e hemel gemeentehuis een sleutelpas krijgt met toegang tot de hemelpoort, 3^e dimensie en het Nirvana. Ik krijg op maat gemaakte vleugels en witte kleding (van Dolce en Gabbana). En eindelijk, als dan alles geregeld en in orde is, laat Petrus mij erin. Klaar om te genieten van mijn penthouse en jacuzzi vol met lekkere mannen en vrouwen die ik vooraf had gereserveerd.

Is het de moeite waard je er nu al mee bezig te houden, hoor ik u denken?

Ach ja, het was voor mij weer voldoende inspiratie een verhaal erover te schrijven. Toch erg nieuwsgierig geworden? Er is hulp! De dames en heren van Astro tv weten voor 4 euro per minuut waar, hoe laat en bij wie jij je moet melden.

Ik ga een glas wijn drinken op het leven, wit of rood.

Want er is leven, er is leven na de dood!

Nathalie van Suijlekom